Wypadek ze zwierzęciem, proszę o pomoc!

[andrew]

Witam wszystkich!

 

Jakiś czas temu jadąc motocyklem uderzyłem w psa który wybiegł na drogę - przy czym wypadek był na tyle poważny, że pasażerka spędziła 8 dni w szpitalu,połamała kilka kości, przeszła 2 operacje żeby złożyc złamaną rękę oraz miała pare miesięcy rehabilitacji.

Ja(kierowca) także byłem ciężko potłuczony, motocykl rozstał rozbity oraz przeszedłem kilku miesięczną rehabilitację.

Właściciel psa jest ustalony - oskarżony i przyznaje się do winy.

w sprawie pasażerki była karna sprawa sądowa - sąd zarządził 1000zł nawiązki dla tej dziewczyny lecz te 1000 zł nie wystarczyło by nawet na leki, ktore musiała przyjmować tak więc się nie zgodziła a sąd zarządził przesuniecie rozprawy na później.

W mojej sprawie chciałbym przede wszystkim odzyskać pieniądze za roztłuczony motor i kask

 

Pytanie: co my możemy teraz zrobić? z jakiego tytułu możemy ewentualnie domagać się odszkodowania? w jaki sposoób mogę to zrobić? o jakie kwoty możemy walczyc?

 

pozdrawiam

[szkoda]

1) Wnieść roszczenie do właściciela psa;

 

2) Pkt 1 oraz szkodę można likwidować z wszelkich ubezpieczeń dobrowolnych NNW grupowych i indywidualnych;

 

3) Pkt 1 i 2;

 

4) Przysługuje zwrot kosztów leczenia, rehabilitacji oraz zadośćuczynienie. Kwoty ustala się zawsze indywidualnie.

[Kancelarie Prawne]

Witam,

Zgodnie z art. 431 § 1 Kodeksu cywilnego: „Kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, zobowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody, niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy"- jeśli właściciel psa posiada ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej można zwrócić się do zakładu ubezpieczeń o wypłatę zadośćuczynienia dla pasażera,kierowcy, zwrot kosztów leczenia, utraconych zarobków a także odszkodowanie za uszkodzony motocykl i mienie. W razie pytań pozostaje do dyspozycji kontakt przez stopkę pozdrawiam.

[szkoda]

Dodam, że wchodzi w grę również odpowiedzialność karnoprawna właściciela psa. Zgodnie z art. 77 k.w. kto nie zachowuje zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia, podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.

[szkoda]

 

bogusia wrote:

witam,radzila bym wziasc dobra firme do odszkodowania,jezeli jestes zainteresowany to jest moj num,667254240

Zgodnie z ust. 9 w zw. ust. 14 lit. f regulaminu forum Odszkodowania i Wypadki Odzyskaj.info nie jest dopuszczalne nakłaniane przez użytkownika- w jakikolwiek nawet pośredni sposób poprzez publikację maila- do skorzystania z usług jakiegokolwiek podmiotu gospodarczego, bez uzyskania uprzedniej zgody administracji. Złamanie tej zasady skutkuje zablokowaniem lub nawet usunięciem konta użytkownika bez ostrzeżenia i powiadomienia.

[Parus Lex]

andrew wrote:

Witam wszystkich!

Jakiś czas temu jadąc motocyklem uderzyłem w psa który wybiegł na drogę - przy czym wypadek był na tyle poważny, że pasażerka spędziła 8 dni w szpitalu,połamała kilka kości, przeszła 2 operacje żeby złożyc złamaną rękę oraz miała pare miesięcy rehabilitacji.
Ja(kierowca) także byłem ciężko potłuczony, motocykl rozstał rozbity oraz przeszedłem kilku miesięczną rehabilitację.
Właściciel psa jest ustalony - oskarżony i przyznaje się do winy.
w sprawie pasażerki była karna sprawa sądowa - sąd zarządził 1000zł nawiązki dla tej dziewczyny lecz te 1000 zł nie wystarczyło by nawet na leki, ktore musiała przyjmować tak więc się nie zgodziła a sąd zarządził przesuniecie rozprawy na później.
W mojej sprawie chciałbym przede wszystkim odzyskać pieniądze za roztłuczony motor i kask

Pytanie: co my możemy teraz zrobić? z jakiego tytułu możemy ewentualnie domagać się odszkodowania? w jaki sposoób mogę to zrobić? o jakie kwoty możemy walczyc?

pozdrawiam

Witam,
jeżeli zdecyduje się Pan na pełnomocnika w sprawie dochodzenia odszkodowania proszę o kontakt przez baner. Jest zbyt dużo możliwości, żeby pokierować Pana przez forum, ponieważ opisana sprawa nie będzie łatwa. Co do kwot to też nie da się ich określić ponieważ każdą sprawę rozpatruje się indywidualnie, na podstawie indywidualnej dokumentacji oraz sytuacji życiowej poszkodowanych.

[Kancelaria Prawna]

andrew wrote:

Witam wszystkich!

Jakiś czas temu jadąc motocyklem uderzyłem w psa który wybiegł na drogę - przy czym wypadek był na tyle poważny, że pasażerka spędziła 8 dni w szpitalu,połamała kilka kości, przeszła 2 operacje żeby złożyc złamaną rękę oraz miała pare miesięcy rehabilitacji.
Ja(kierowca) także byłem ciężko potłuczony, motocykl rozstał rozbity oraz przeszedłem kilku miesięczną rehabilitację.
Właściciel psa jest ustalony - oskarżony i przyznaje się do winy.
w sprawie pasażerki była karna sprawa sądowa - sąd zarządził 1000zł nawiązki dla tej dziewczyny lecz te 1000 zł nie wystarczyło by nawet na leki, ktore musiała przyjmować tak więc się nie zgodziła a sąd zarządził przesuniecie rozprawy na później.
W mojej sprawie chciałbym przede wszystkim odzyskać pieniądze za roztłuczony motor i kask

Pytanie: co my możemy teraz zrobić? z jakiego tytułu możemy ewentualnie domagać się odszkodowania? w jaki sposoób mogę to zrobić? o jakie kwoty możemy walczyc?

pozdrawiam

1. możecie wystąpić z roszczeniami do:
- sprawczyni - właścicielki psa lub jej ubezpieczyciela
- ubezpieczycieli, którzy ubezpieczają Was w zakresie NNW (motocykl, szkoła, praca)

2. od sprawczyni - wlaścicieli psa macie prawo do:
- zadośćuczynienia za krzywdę
- odszkodowania za straty (motocykl, ubiór, kask, koszty leczenia)
- odszkodowania z tytułu uszczerbku w dochodzie, przejazdów, opieki itp.

3. przy obrażeniach jakie miała znajoma kwoty będą duże i jeśli właścicielka psa nie ma ubezpieczenia OC (nie jest rolnikiem) to może być problem z egzekucją roszczeń, bo ich zasadzenie czy przyznanie nie powinno być problemem.

Trzeba rozpoznać wszystkie okoliczności sprawy. W przypadku pytań prosimy o kontakt z Kancelarią - stopka poniżej.

[szkoda]

Chodzi tutaj wyłącznie o działanie lub zaniechanie, zawinione lub niezawinione gdzie następuje odpowiedzialność za zaistniałą szkodę lub też o zdarzenie za które prawo czyni odpowiedzialnym za szkodę inną osobę np. w tym wypadku odpowiedzialność za zwierzę. Od właściciela psa lub z polisy OC rolnika w ramach likwidacji szkody osobowej przysługuje odszkodowanie tj. m. in. koszty leczenia, hospitalizacji, rehabilitacji, zakupu sprzętu rehabilitacyjnego, protez, leków, materiałów opatrunkowych, dodatkowego odżywiania, utraconego dochodu, zniszczonych rzeczy podczas wypadku, holowania pojazdu, parkingu pojazdu i wynajmu pojazdu zastępczego od chwili powstania szkody do dnia likwidacji szkody jako normalne następstwa zdarzenia z którego wynikła szkoda jak i zadośćuczynienie którego wysokość zależy m.in. od bólu fizycznego i cierpienia psychicznego tzw. krzywdy moralnej, przebytych zabiegów i operacji, nasilenia bólu i cierpień oraz czasu jego trwania, długotrwałość choroby, rozmiaru kalectwa i jego trwałości, wpływu trwałego uszczerbku na zdrowiu na życie osobiste i społeczne, płci poszkodowanego, widocznych nieodwracalnych następstw medycznych wypadku tj. oszpecenia i kalectwa, wieku poszkodowanego, poczucia bezradności życiowej, nieprzydatności społecznej, wykluczenia społecznego, rodzaju wykonywanej pracy i zawodu, zwiększonych potrzeb, zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość. Jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, z góry także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty odszkodowawczej tzw. renta odszkodowawcza na zwiększone potrzeby lub z tytułu niezdolności do pracy. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa.

[brzozka]

ja moge polecic firme ktora sie zajmuje takimi sprawami na co dzien - sos bphc

[andrew]

za wszystkie odpowiedzi dziękuję!

 

a mogłby mi ktoś poradzić, czy skoro chce jeździć tym motorem(naprawić sobie go) a nawet sprawy cywilnej do sądu jeszcze nie wniosłem to mogłbym wezwać rzeczoznawce który go wyceni i go naprawić zanim by go obejrzał biegły sądowy?

[Parus Lex]

Wydaje mi się, że to będzie bardzo dobre rozwiązanie, dodatkowo proszę go dobrze obfotografować, bo sprawa może się ciągnąć miesiącami. Fakturę za opinie i za naprawę dołączy Pan do pozwu z żądaniem zwrotu.

[szkoda]

andrew wrote:

za wszystkie odpowiedzi dziękuję!

a mogłby mi ktoś poradzić, czy skoro chce jeździć tym motorem(naprawić sobie go) a nawet sprawy cywilnej do sądu jeszcze nie wniosłem to mogłbym wezwać rzeczoznawce który go wyceni i go naprawić zanim by go obejrzał biegły sądowy?

Tak- można.

[andrew]

a ten biegły rzeczoznawca sądowy nie będzie podważał opini mojego rzeczoznawcy? opinia takiego rzeczoznawcy nie związanego z sądem napewno będzie ważna?

[szkoda]

andrew wrote:

a ten biegły rzeczoznawca sądowy nie będzie podważał opini mojego rzeczoznawcy? opinia takiego rzeczoznawcy nie związanego z sądem napewno będzie ważna?

1) Zawsze strona procesu może podważać opinię i wnosić o powołanie innego biegłego gdy owa opinia będzie budzić wątpliwości;

2) Pkt 1. Jeśli chodzi o postępowanie przed T.U. to taka opinia jest ważna- natomiast w procesie sądowym nie stanowi dowodu w rozumieniu przepisów k.p.c..

[andrew]

Chciałbym jeszcze spytać, ponieważ razem się zastanawiamy jakiego zadośćuczynienia mogłaby się domagać pasażerka od sprawcy, po złamaniu dwóch kości i połamaniu kostek jednej goleni. Do tego dochodzą liczne i sporych rozmiarów blizny na całym ciele. Co dla młodej dziewczyny jest znacznym problemem. Zwolnienie z pracy było na okres 3,5 miesiąca.

Wiemy, że zadośćuczynienie jest bardzo indywidualną kwestią, nie mniej jednak jaka kwota byłaby odpowiednia:

5 -10 tys

10 - 15 tys itd.

?

Z góry dziękujemy za odpowiedź

[szkoda]

andrew wrote:

Chciałbym jeszcze spytać, ponieważ razem się zastanawiamy jakiego zadośćuczynienia mogłaby się domagać pasażerka od sprawcy, po złamaniu dwóch kości i połamaniu kostek jednej goleni. Do tego dochodzą liczne i sporych rozmiarów blizny na całym ciele. Co dla młodej dziewczyny jest znacznym problemem. Zwolnienie z pracy było na okres 3,5 miesiąca.
Wiemy, że zadośćuczynienie jest bardzo indywidualną kwestią, nie mniej jednak jaka kwota byłaby odpowiednia:
5 -10 tys
10 - 15 tys itd.
?
Z góry dziękujemy za odpowiedź

1) Skoro jest to złamanie dwóch kości oraz liczne blizny na całym ciele to na pewno będą to znacznie wyższe kwoty (nawet parokrotnie od podanych). Zwykle warto wystąpić nawet o dwukrotnie wyższą kwotę od podkreślam oszacowanej (a nie od podanej tutaj przykładowo). Wiele zależy od tego jakie to blizny, gdzie umiejscowione (np. na twarzy znacznie zwiększają szkodę), stanu cywilnego etc.. Z polisy OC pojazdu, którym kierował sprawca w ramach likwidacji szkody osobowej przysługuje odszkodowanie tj. m. in. koszty leczenia, hospitalizacji, rehabilitacji, zakupu sprzętu rehabilitacyjnego, protez, leków, materiałów opatrunkowych, dodatkowego odżywiania, utraconego dochodu, zniszczonych rzeczy podczas wypadku, holowania pojazdu, parkingu pojazdu i wynajmu pojazdu zastępczego od chwili powstania szkody do dnia likwidacji szkody jako normalne następstwa zdarzenia z którego wynikła szkoda jak i zadośćuczynienie którego wysokość zależy m.in. od bólu fizycznego i cierpienia psychicznego tzw. krzywdy moralnej, przebytych zabiegów i operacji, nasilenia bólu i cierpień oraz czasu jego trwania, długotrwałość choroby, rozmiaru kalectwa i jego trwałości, wpływu trwałego uszczerbku na zdrowiu na życie osobiste i społeczne, płci poszkodowanego, widocznych nieodwracalnych następstw medycznych wypadku tj. oszpecenia i kalectwa, wieku poszkodowanego, poczucia bezradności życiowej, nieprzydatności społecznej, wykluczenia społecznego, rodzaju wykonywanej pracy i zawodu, zwiększonych potrzeb, zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość. Jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, z góry także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty odszkodowawczej tzw. renta odszkodowawcza na zwiększone potrzeby lub z tytułu niezdolności do pracy. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa. Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 10 czerwca 1999 r. II UKN 681/98 „Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 KC) należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym” (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1970 r., II PR 267/70, OSNCP 1971 z. 6, poz. 103 oraz z dnia 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77 i z dnia 23 kwietnia 1969 r., I PR 23/69 – nie publikowane). Podobnie S.N. w wyroku z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10 „Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba zatem wziąć pod rozwagę całokształt okoliczności, w tym rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury” (zob. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145 oraz orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1965 r., II PR 280/65, OSNCP 1966, nr 10, poz. 168, z dnia 4 czerwca 1968 r., I PR 175/68, OSNCP 1969, nr 2, poz. 37, z dnia 10 października 1967 r., I CR 224/67, OSNCP 1968, nr 6, poz. 107, z dnia 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81, z dnia 10 grudnia 1997 r., III CKN 219/97, nie publ., z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, nie publ., z dnia 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, nie publ., z dnia 12 października 2000 r., IV CKN 128/00, nie publ., z dnia 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00, nie publ., z dnia 29 września 2004 r., II CK 531/03, nie publ., z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40 oraz z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, nie publ., z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC-ZD 2008, nr D, poz. 95, z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, OSP 2010, nr 5, poz. 47, z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSNC-ZD 2010, nr C, poz. 80 i z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09, nie publ.). Co ważne w latach 60 ubiegłego stulecia w orzecznictwie ukształtował się pogląd, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, nr 4, poz. 92). Jego konsekwencją – na co wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03 (OSNC 2005, nr 2, poz. 40) – była utrzymująca się tendencja do zasądzania skromnych sum tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Jednak funkcja kompensacyjna powinna mieć istotne znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Już w XXI wieku S.N. dąży do przełamania tej tendencji i wielokrotnie podkreślał że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej. Wyrok S.N. z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10 „Stopa życiowa poszkodowanego nie ma wpływu na wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.)”. Zgodnie z tezę S.N. z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03 „Powołanie się przez sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia” (zob. także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1997 r., II CKN 416/97, nie publ., z dnia 19 maja 1998 r., II CKN 756/97, nie publ., z dnia 18 listopada 1998 r., II CKN 353/98, nie publ., z dnia 29 października 1999 r., I CKN 173/98, nie publ., z dnia 12 października 2000 r., IV CKN 128/00, nie publ., z dnia 11 stycznia 2001 r., IV CKN 214/00, nie publ., z dnia 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00, nie publ., z dnia 11 października 2002 r., I CKN 1065/00, nie publ., z dnia 10 lutego 2004 r., IV CK 355/02, nie publ., z dnia 27 lutego 2004 r., V CK 282/03, nie publ., z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, nie publ., z dnia 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05, OSNC 2006, nr 10, poz. 175 i z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC-ZD 2008, nr D, poz. 95 i z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09, nie publ.). Porównanie takie jednak może stanowić tylko orientacyjną wskazówkę, nie może bowiem naruszać zasady indywidualizacji okoliczności wyznaczających rozmiar krzywdy doznanej przez konkretnego poszkodowanego (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09 i z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09). Dla zasądzenia renty nie jest nieodzowne wykazanie, że poszkodowany takie wydatki rzeczywiście ponosi, a jedynie udowodnienie konieczności takich wydatków w wyniku doznanego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 1969, I PR 28/69, OSNCP 1969, nr 12, poz. 229, i z dnia 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNCP 1977, nr 1, poz. 11). W orzecznictwie ugruntował się aprobowany przez piśmiennictwo pogląd opowiadający się za kompensacyjnym charakterem przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienia pieniężnego, tj. uznający je za sposób naprawienia szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych (por. w szczególności wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1968 r., I PR 175/68, OSNCP 1969, nr 2, poz. 37, oraz uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145). Sąd przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i tym samym wysokości zadośćuczynienia ma pewną swobodę. Ocena sądu w tym względzie powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników, jak np. wiek poszkodowanego (por. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1960 r., 3 CR 173/60, OSN 1962, nr 1, poz. 14, z dnia 15 grudnia 1965 r., II PR 280/65, OSNCP 1966, nr 10, poz. 168, i z dnia 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00, nie publ.) i postawa sprawcy (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1967 r., I CR 224/67, OSNCP 1968, nr 6, poz. 107, oraz z dnia 19 sierpnia 1980 r., IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81). Wiek poszkodowanego i postawa sprawcy mogą rzutować na rozmiar krzywdy; gdy poszkodowany jest osobą młodą lub następuje szczególne nasilenie winy sprawcy rozmiar krzywdy może być większy niż gdy takie okoliczności nie występują. W uzasadnieniu wyroku S.N. z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10 można przeczytać: „W orzecznictwie oraz w nauce prawa zgodnie przyjmuje się, że suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej, powinna zatem wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne i ułatwić przezwyciężanie ujemnych przeżyć. Nie oznacza to jednak, że formą złagodzenia doznanej krzywdy musi być nabywanie dóbr konsumpcyjnych o wartości odpowiadającej poziomowi życia poszkodowanego. Trzeba zauważyć, że takie pojmowanie funkcji kompensacyjnej prowadziłoby do różnicowania krzywdy, a tym samym wysokości zadośćuczynienia zależnie od stopy życiowej poszkodowanego. Godziłoby to w zagwarantowaną w art. 32 Konstytucji zasadę równości wobec prawa, a także w powszechne poczucie sprawiedliwości. Poziom życia poszkodowanego nie może być zatem zaliczany do czynników, które wyznaczają rozmiar doznanej krzywdy i wpływają na wysokość zadośćuczynienia”. Odszkodowanie bowiem, w tym także zadośćuczynienie, w rozmiarze, w jakim należy się ono wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 k.c.), powinno być oprocentowane z tytułu opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.) od dnia wezwania dłużnika do zapłaty, a nie dopiero od daty wyrokowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, nr 9, poz. 158 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2001 r., I CKN 18/99, OSNC 2002, nr 5, poz. 64). Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl art. 481 § 2 k.c. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. W myśl § 3 tegoż artykułu w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może nadto żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych. Podkreślę, że nie ma tutaj potrzeby czy konieczności oczekiwania na prawomocny wyrok sądu. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst. jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu. Z odszkodowań dobrowolnych NNW grupowych (np. w pracy) jak i indywidualnych przysługuje odszkodowanie, którego wysokość wylicza się metodą uproszczoną jako iloczyn trwałego uszczerbku na zdrowiu i sumy ubezpieczenia. Trzeba zawsze zapoznać się z ogólnymi warunkami ubezpieczenia- tzw. OWU, gdyż ubezpieczyciel może np. przewidywać zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji. Obecnie również w pakiecie polisy OC jest zawierane często dodatkowe dobrowolne NW dla kierowcy i pasażerów. Wobec tego kierowca, który był sprawcą szkody nie może dochodzić odszkodowania i zadośćuczynienia (ewentualnie renty odszkodowawczej) z polisy OC ale może właśnie likwidować szkodę m.in. z ubezpieczenia dobrowolnego NW pojazdu, które to ubezpieczenie NNW zawarł w ramach polisy OC. Zwykle zgodnie z OWU (Ogólne Warunki Ubezpieczenia) ubezpieczyciel nie wyłącza swojej odpowiedzialności w przypadku winy kierującego, który spowodował kolizję czy wypadek. Co prawda w OWU (Ogólne Warunki Ubezpieczenia) wprowadza wyłączenia swojej odpowiedzialności ale co do zasady w przypadku winy umyślnej tj. w przypadku winy umyślnej, stanu po spożyciu alkoholu, pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych, udział w bójce chyba, że szkoda wystąpiła z uwagi na udział osób trzecich (stan po spożyciu alkoholu ale szkoda wynikła z pobicia przez inne osoby). Działaniem umyślnym jest natomiast stan po spożyciu alkoholu, popełnienie umyślnego przestępstwa np. bójka. Przykładowo, w sprawie, w której zapadł wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00, wysokość zadośćuczynienia dla powoda – ucznia poparzonego w dniu 24 listopada 1994 r. (łączna powierzchnia oparzeń – 7%, w tym oparzenia pierwszego i drugiego stopnia twarzy oraz drugiego i trzeciego stopnia rąk), została ustalona na 70 000 zł, a w sprawie, w której zapadł wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1999 r. III CKN 339/98, powódce, studentce medycyny, przyznano w 1996 r. zadośćuczynienie w kwocie 30 000 zł w związku z uszkodzeniem w wypadku samochodowym łokcia prawej ręki, przejawiającym w znacznym ograniczeniu prostowania i zginania tej ręki. W innej znów sprawie w której zapadł wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, powodowi przyznano zadośćuczynienie w kwocie 135 900 zł w związku z wieloodłamaniowym złamaniu kości podudzia lewego, skrócenia podudzia, przemieszczenia kości, złamania żeber, stłuczenia płatów czołowych mózgu, wstrząśnienia mózgu, złamania zębów, połamania kości śródręcza, ran ciętych i szarpanych czoła, warg, języka, rąk i tułowia. Stopień utraty zdrowia przez powoda biegły określił na 40%, a jeszcze w innej sprawie w której zapadł wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10 powodowi przyznano zadośćuczynienie w kwocie 450 000 zł w związku z trwałym następstwem doznanych obrażeń jest ograniczenie ruchomości kręgosłupa oraz deformacji trzonów dwóch kręgów w odcinku lędźwiowym, ograniczenie ruchomości lewego stawu kolanowego i lewego stawu skokowego, słaby zrost kości lewego podudzia, znaczne zniekształcenie prawej kości piętowej z wtórnymi zmianami zwyrodnienia w stawie skokowo-piętowym oraz brak palca prawej stopy, gdzie trwały uszczerbek na zdrowiu wynosił 74%. Nie można całkowicie abstrahować od tendencji występujących w orzecznictwie w porównywalnych przypadkach, gdyż konfrontacja analizowanego przypadku z innymi pozwala uniknąć rażących dysproporcji kwot zasądzanych z tytułu zadośćuczynienia, które mogłyby godzić w poczucie sprawiedliwości.