kwestia odszkodowania po wypadku

[deo50]

Witam,

3 tygodnie temu miałem wypadek w pracy. Dostałem belka w głowę. Miałem założony kask, który w wyniku uderzenia spadł i doszło do kilku rozcięć na nosie oraz do złamania kości nosowej. BHPowiec orzekł, że wypadek był z mojej winy bo nie zachowałem odpowiedniej ostrożności. Jednak mimo to był to wypadek w pracy. Czy w związku z tym należy mi się jakieś odszkodowanie od ZUSu lub zakładu pracy? Posiadam także ubezpieczenie grupowe w pracy w Hesti, które jest dobrowolne (nieobowiązkowe). Odszkodowanie z ubezpieczenia grupowego wydaje mi się, że należy mi się tak czy inaczej. Tylko czy mam prawo ubiegać się o jeszcze jakieś odszkodowanie z racji tego wypadku?

[Mariusz]

Jeżeli wypadek został zakwalifikowany do wypadku w pracy to swiadczenia z ZUS-u jak najbardziej się należą.. Natomiast jeżeli chodzi o Zakład Pracy to proszę napisać czy według protokołu wypadkowego wskazane są jakieś zaniedbania ze strony pracodawcy??? Oprócz tego należy się odszkodowanie ze wszystkich dobrowolnie opłacanych polis na życie i NNW.

[deo50]

Według protokołu nie było żadnych zaniedbań ze strony pracodawcy.

[Mariusz]

W takim razie nie ma podstaw do dochodzenia roszczeń od pracodawcy, pozostaje ZUS oraz polisy dobrowolne

[deo50]

ale od ZUSu to tylko to żeby za okres zwolnienia płacili 100% tak? czy jeszcze coś dodatkowo?

[Mariusz]

Można starać się po zakończonym leczeniu o jednorazowe odszkodowanie.Z ZUS przyjdzie wezwanie na komisję do lekarza orzenika. I w zalezności od tego jaki % uszczerbku określi orzecznik takie otrzymasz odszkodowanie.

 

Wysokość jednorazowego odszkodowania określona jest w art. 12 Ustawy Wypadkowej i przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Każdy procent na dzień dzisiejsz równy jest 621,- złotych

[behapowka]

deo50 wrote:

ale od ZUSu to tylko to żeby za okres zwolnienia płacili 100% tak? czy jeszcze coś dodatkowo?

Poszkodowanemu, który wskutek wypadku przy pracy doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy.Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie. Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji.
W okresie od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2012 r. kwoty jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej wynoszą:
645 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu
Od 1 kwietnia kwota jednorazowego odszkodowania ulegnie zmianie ( będzie podwyższona).
Po zakończeniu leczenia i rehabilitacji należy złożyć wniosek do pracodawcy ( pismo), o skierowanie do lekarza orzecznika ZUS w celu ustalenia % uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy. Do pisma należy dołączyć oryginał zaświadczenie o stanie zdrowia N9, wypełnionego przez lekarza prowadzącego leczenie. Pracodawca po otrzymaniu wniosku kompletuje dokumentację powypadkową i przesyła ją do ZUS.
ZUS po sprawdzeniu dokumentacji przesyła na adres domowy pracownika termin i miejsce badania.

prosze sprawdzić co jest wpisane w pkt 5 protokołu powypadkowego
"stwierdzono, że wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez poszkodowanego pracownika następujących przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa (wskazać dowody):4)"

Dz.U.09.167.1322 USTAWA z dnia 30 października 2002 r.
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
Art. 21. 1. Świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

[szkoda]

deo50 wrote:

Witam,
3 tygodnie temu miałem wypadek w pracy. Dostałem belka w głowę. Miałem założony kask, który w wyniku uderzenia spadł i doszło do kilku rozcięć na nosie oraz do złamania kości nosowej. BHPowiec orzekł, że wypadek był z mojej winy bo nie zachowałem odpowiedniej ostrożności. Jednak mimo to był to wypadek w pracy. Czy w związku z tym należy mi się jakieś odszkodowanie od ZUSu lub zakładu pracy? Posiadam także ubezpieczenie grupowe w pracy w Hesti, które jest dobrowolne (nieobowiązkowe). Odszkodowanie z ubezpieczenia grupowego wydaje mi się, że należy mi się tak czy inaczej. Tylko czy mam prawo ubiegać się o jeszcze jakieś odszkodowanie z racji tego wypadku?

1) Jeśli przyczyną wypadku nie była wyłączna Pana wina lub rażące niedbalstwo to należy się Panu jednorazowe odszkodowanie z ZUS za trwały uszczerbek na zdrowiu;

2) Szkodę może Pan również likwidować z wszelkich ubezpieczeń dobrowolnych NNW grupowych (zawartych w pracy) jak i indywidualnych;

3) Z ZUS jednorazowe odszkodowanie jak również może wchodzić w grę uzupełniające odszkodowanie i zadośćuczynienie od pracodawcy (jego ubezpieczyciela) na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka.

[szkoda]

 

Centrum Polska wrote:

W takim razie nie ma podstaw do dochodzenia roszczeń od pracodawcy, pozostaje ZUS oraz polisy dobrowolne

Pragnę zwrócić uwagę na możliwość ewentualnego dochodzenia uzupełniających świadczeń od pracodawcy na zasadzie ryzyka. Pomijam już kwestię wnoszenia zastrzeżeń i uwag do protokołu powypadkowego gdy faktycznie pracodawca naruszył przepisy prawa pracy przeciwko zdrowiu i życiu pracownika. Belki od tak nie uderzają pracowników w głowę aż tak aby spadał kask i rozbijał głowę, nos etc.. Wobec tego istnieją przesłanki, że pracodawca nie przeszkolił owych pracowników w zakresie bhp, nie udzielił odpowiedniego instruktażu przed przystąpieniem do pracy lub prowadził wadliwy nadzór nad wykonywaną pracę. Oczywiście nie jest to przesądzone. Jednak gdy pracodawca nie zawinił i nie dopuścił się zaniedbania może ponosić odpowiedzialność za zaistniałą szkodę na zasadzie ryzyka w myśl art. 435 k.c. w zw. z art. 300 k.p.. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Wobec tego aby pracodawca wyłączył się od odpowiedzialności za szkodę ponoszonej na zasadzie ryzyka musi wykazać istnienie jednej ze wskazanych enumeratywnie w przepisie art. 435 § 1 k.c. przesłanek egzoneracyjnych że: 1) szkoda wynikła z działania siły wyższej, 2) szkoda wynikła z wyłącznej winy poszkodowanego, 3) szkoda wynikła z wyłącznej winy osoby trzeciej za którą nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 14 lutego 2002 r., I PKN 853/2000, Monitor Prawniczy 2002/19 str. 869 „W procesie o odszkodowanie od pracodawcy, którego odpowiedzialność jako prowadzącego przedsiębiorstwo wprawiane w ruch siłami przyrody oparta jest na zasadzie ryzyka (art. 435 § 1 k.c. ) zbędne jest rozważanie, czy można mu przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbania w zakresie obowiązków dotyczących stworzenia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy”. Przepis ów stosuje się odpowiednio do przedsiębiorstw lub zakładów wytwarzających środki wybuchowe albo posługujących się takimi środkami. Aby móc jednak skorzystać z owej instytucji prawnej muszą kumulatywnie zachodzić wszystkie przesłanki: I) przedsiębiorstwo lub zakład musi być prowadzone na własny rachunek przez osobę fizyczną lub prawną. Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). W myśl art. 338 k.c. kto rzeczą faktycznie włada za kogo innego, jest dzierżycielem. Wobec tego dzierżyciel nie będzie prowadził przedsiębiorstwa lub zakładu na władny rachunek. Zgodnie z art. 55[1] k.c. przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast zakład jest jednostką organizacyjną przeznaczoną do realizacji określonych celów, nie koniecznie gospodarczych; II) przedsiębiorstwo lub zakład musi być wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.). Co ważne nie wystarczy w sposób bezpośredni wykorzystywać siły przyrody, ale muszą być one przetwarzane na pracę lub inne rodzaje energii. Wobec tego trzeba wykorzystywać do tego maszyny i urządzenia, które stanowią fundament istnienia czy też funkcjonowania przedsiębiorstwa lub zakładu. Przy ocenie czy można zastosować art. 435 k.c. trzeba brać pod uwagę m.in. stopień zagrożenia ze strony maszyn i urządzeń napędzanych siłami przyrody, stopień skomplikowania procesu przetwarzania danej siły przyrody na pracę lub inny rodzaj energii, ogólny poziom techniki. S.N. uznał, że przedsiębiorstwa, zakłady takie jak: kopalnia (wyrok S.N. z dnia 10 maja 1962 r., 3 CR 941/61, OSNCP 1963, nr 10, poz. 226, wyrok S.N. z dnia 24 lutego 1971 r., II CR 619/70, OSNCP 1971, nr 10, poz. 182), zakład gazownictwa (wyrok SN z dnia 24 maja 1961 r., 3 CR 962/60, OSPiKA 1962, poz. 110), państwowy ośrodek maszynowy (wyrok S.N. z dnia 18 grudnia 1961 r., 4 CR 328/61, OSPiKA 1963, poz. 101), nowoczesne przedsiębiorstwo budowlane (wyrok SN z dnia 1 grudnia 1962 r., 1 CR 460/62, OSPiKA 1964, poz. 88), przedsiębiorstwo transportowe (wyrok S.N. z dnia 27 listopada 1985 r., II CR 399/85), państwowy ośrodek maszynowy czy spółdzielnię kółek rolniczych (wyrok S.N. z dnia 22 lutego 1983 r., I CR 472/82), przedsiębiorstwa posługujące się statkami powietrznymi przy zabiegach agrotechnicznych (wyrok SN z dnia 11 stycznia 1990 r., I CR 1377/89, OSNCP 1991, nr 2-3, poz. 32), zakład przemysłowy emitujący substancje trujące (uchwała S.N. z dnia 7 kwietnia 1970 r., III CZP 17/70, OSPiKA 1971, nr 9, poz. 169, wyrok S.N. z dnia 6 października 1976 r., IV CR 380/76, OSNCP 1977, nr 5-6, poz. 93), zakład energetyczny, elektrownia atomowa etc. spełniają przesłanki określone w art. 435 k.c. jako napędzane siłami przyrody. Nie spełniają natomiast owej przesłanki m.in. kino (wyrok S.N. z dnia 12 lipca 1977 r., IV CR 216/77, OSNCP 1978, nr 4, poz. 73), ferma kurza (wyrok S.N. z dnia 21 sierpnia 1987 r., II CR 222/87, OSNCP 1989, nr 1, poz. 17), bank, przedsiębiorstwo handlowe, gospodarstwo rolne. Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 18 września 2002 r., III CKN 1334/00, niepubl. „Przepis art. 435 § 1 k.c. dotyczy tych przedsiębiorstw lub zakładów, których istnienie i praca w danym czasie i miejscu są uzależnione od wykorzystania sił przyrody i które bez użycia tychże sił nie osiągnęły celu, dla jakiego zostały utworzone”, III) szkodą musi być wyrządzone przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu. Pojęcie ruchu jest ujęte bardzo szeroko i chodzi tutaj o każdą działalność przedsiębiorstwa lub zakładu jako całości. Przez ruch przedsiębiorstwa należy rozumieć każdą jego działalność, a nie tylko związaną bezpośrednio z działaniem sił przyrody. Szkoda musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z ruchem przedsiębiorstwa, choć nie musi istnieć związek przyczynowy między szkodą, a użyciem sił przyrody. Szkoda powinna wiązać się przyczynowo chociażby z organizacją przedsiębiorstwa i jego funkcjonowaniem, a w tym też znaczeniu z jego ruchem wynikającym z użycia sił przyrody. Zgodnie z tezą wyroku S.N. z 5 stycznia 2001 r., V CKN 190/2000, niepubl. „Ruch przedsiębiorstwa lub zakładu w ujęciu art. 435 § 1 k.c., to każda działalność tego przedsiębiorstwa lub zakładu, a nie tylko taka, która jest bezpośrednio związana z działaniem sił przyrody i która stanowi następstwa ich działania” oraz tezą wyroku S.N. z dnia 19 czerwca 2001 r. II UKN 424/00 „Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka (art. 435 § 1 KC) oparta jest na założeniu, że samo funkcjonowanie zakładu wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania prowadzącego taki zakład”. Dla przyjęcia odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, ustanowionej w art. 435 KC, obojętne jest, czy wypadek nastąpi w bezpośrednim związku z użyciem „sił przyrody", natomiast istotny pozostaje fakt, że siły te mają podstawowe znaczenie dla wprawienia w ruch przedsiębiorstwa jako całości, przez co rodzi się większe niebezpieczeństwo szkód, uzasadniające zaostrzenie zasad odpowiedzialności (por. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1958 r., 3 CR 1370/57, OSN 1960 z. 1, poz. 16 oraz z dnia 25 stycznia 1961 r., 4 CR 360/60, OSNCP 1963 z. 1, poz. smileys/bigeyes.gif. Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 21 marca 2001 r., I PKN 319/2000, OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. smileys/bigeyes.gif „Pracodawca prowadzący za granicą zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody odpowiada na podstawie art. 435 § 1 k.c. za szkodę spowodowaną zarażeniem się pracownika gruźlicą od osoby, z którą zamieszkiwał i współpracował”. Co ważne zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 155/98 „Cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy za skutki wypadku przy pracy ma charakter uzupełniający. Pracownik nie może dochodzić odszkodowania i renty na podstawie art. 444 KC przed rozpoznaniem jego roszczeń o świadczenia przysługujące na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 czerwca 1975 o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.)”. Co prawda orzeczenie to powołuje starą ustawę wypadkową ale jest nadal aktualne na gruncie nowej ustawy wypadkowej tj. ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst. jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.). Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 13 października 1998 r. II UKN 259/98 „Nie można przypisać poszkodowanemu zawinionego przyczynienia się do powstania szkody bez ustalenia podstaw odpowiedzialności sprawcy szkody (art. 362 w związku z art. 415 i 435 § 1 in fine KC)” oraz dalej w uzasadnieniu „Przepis art. 362 KC dotyczy więc zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody i jego zastosowanie jest obowiązkiem sądu w razie winy obu stron. Jeżeli natomiast przyczynienie poszkodowanego do szkody nie jest zawinione, brak podstaw do miarkowania odszkodowania. Wyrok z dnia 13 stycznia 1997 r. I PKN 2/97 „1. Szkoda na osobie powstała wskutek wypadku przy pracy, za którą pracodawca ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 435 § 1 KC pozostaje w związku przyczynowym z ruchem przedsiębiorstwa poruszanego siłami przyrody (art. 361 § 1 KC), choćby wpływ na powstanie tej szkody miała także samoistna choroba pracownika. 2 Okoliczność niezależna od poszkodowanego choć leżąca po jego stronie (samoistna choroba), nie związana z jego zachowaniem (działaniem czy zaniechaniem) nie może być uznana za przyczynienie się do powstania lub zwiększenia szkody (art. 362 KC)”. Wyrok z dnia 14 lutego 2001 r. I PKN 248/00 „Zachowanie, któremu nie można przypisać nieprawidłowości (naganności) nie może być uznane za przyczynienie się pracownika do powstania szkody (art. 362 KC)”. Na marginesie należy wskazać, że biegły nie jest uprawiony do dokonywania prawnej oceny zachowania strony, a więc w istocie wkraczać w kompetencje sądu (por. ostatnio np. wyrok z dnia 1 lipca 1998 r., I PKN 203/98, OSNAPiUS 1999 r. nr 15, poz. 478; wyrok z dnia 19 lutego 1999 r., I PKN 585/98, OSNAPiUS 2000 r. nr 7, poz. 268). Stosując więc art. 362 KC należy uwzględniać stopień winy obu stron, chyba że sprawca szkody odpowiada na innej niż wina zasadzie, np. na zasadzie ryzyka określonego w art. 435 § 1 KC”. Wobec tego korzystniejsze jest dla pracownika dochodzenie świadczeń uzupełniających na podstawie art. 435 § 1 k.c. ze względu na niezwykle trudne uwolnienie się od odpowiedzialności. Pracodawca lub odpowiednio jego ubezpieczyciel może wyłączyć się od odpowiedzialności za szkodę na zasadzie ryzyka tylko w razie zaistnienia wymienionych w powołanym przepisie okoliczności egzoneracyjnych, tj. I) siły wyższej. Według klasycznej definicji siły wyższej jest to zdarzenie pochodzące z zewnątrz przedsiębiorstwa (przy czym chodzi nie tylko o zewnętrzność w znaczeniu fizycznym, ale i funkcjonalnym) i nadzwyczajne, a więc występujące tak gwałtownie lub niespodziewanie, że niemożliwe jest zapobieżenie mu środkami normalnie używanymi w tym celu. Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 28 września 1971 r., II CR 388/71, OSNCP 1972, nr 3, poz. 58 „Nie można powołać się na siłę wyższą jako na okoliczność wyłączającą odpowiedzialność wtedy, gdy szkoda powstała w wyniku nieusunięcia zagrażających bezpieczeństwu skutków działania siły wyższej, jeżeli można im zapobiec przez ich zlikwidowanie lub przez skuteczne ostrzeżenie przed grożącym niebezpieczeństwem za pomocą powszechnie przyjętych środków” oraz tezą S.N. z dnia 31 sierpnia 1989 r., I CR 378/89 „Uderzenie pioruna (wyładowania elektryczne w czasie burzy) w przewody wysokiego napięcia i ich uszkodzenie w sposób narażający na wyrządzenie szkody nie może być uważane za nastąpienie szkody wskutek siły wyższej, jeżeli zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody nie stosuje bez względu na przyczynę - najwyższego standardu środków i zabezpieczeń technicznych”, II) winy poszkodowanego stanowiącej wyłączną przyczynę szkody. Jednak użyty przez ustawodawcę zwrot „wyłącznie z winy” trzeba rozpatrywać w kontekście przyczynowości, a nie winy. Zgodnie z tezą S.N. z dnia 4 czerwca 1997 r. II UKN 158/97 „O wykluczeniu odpowiedzialności pracodawcy na podstawie art. 435 § 1 KC za szkody z wypadku przy pracy nie pokryte świadczeniami z ustawy wypadkowej nie decyduje rodzaj, czy stopień winy poszkodowanego, tylko jej wyłączność w spowodowaniu szkody”. Wyrok S.N. z dn. 9 kwietnia 2008 r., II PK 283/07 „Jeżeli praca jest wykonywana przy użyciu maszyn lub urządzeń napędzanych siłami natury, tj. energią elektryczną, paliwami płynnymi, gazami itp., wówczas odpowiedzialność pracodawcy za szkody wynikające z wypadku przy pracy jest oparta na zasadzie ryzyka. Aby pracodawca nie był odpowiedzialny za wypadek, musi dowieść wyłącznej winy pracownika” Szkoda nie powstaje z wyłącznej winy poszkodowanego w sytuacji, gdy poza jego zachowaniem (działaniem, zaniechanie) wystąpiły jeszcze inne przyczyny wypadku związane z ruchem tegoż przedsiębiorstwa lub zakładu pod warunkiem, że nie wynikają z siły wyższej, bądź zachowania osoby trzeciej, za którą przedsiębiorstwo nie ponosi odpowiedzialności. Wobec tego przesłanki egzoneracyjne mogą wystąpić kumulatywnie, III) wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą zakład nie odpowiada. Przy czym jeśli osoba trzecia jedynie przyczynia się do powstania czy tez zwiększenia szkody to poszkodowany pracownik może domagać się odszkodowania i zadośćuczynienia zarówno od przedsiębiorstwa lub zakładu jak i owej osoby trzeciej. Zakład korzystający z pracy pracowników swego kontrahenta, przez fakt wykonywania pracy na swym terenie, nie staje się ich pracodawcą i nie przejmuje obowiązków pracodawcy w zakresie prawa pracy. Wyrok z dnia 23 lutego 1999 r. I PKN 594/98 „Nie jest pracodawcą jednostka organizacyjna wyznaczona przez podmiot zatrudniający jako miejsce wykonywania pracy”. Pracodawca prowadzący zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody nie ponosi odpowiedzialności cywilnej na zasadzie ryzyka za szkodę doznanej przez swojego pracownika podczas wykonywania pracy u osoby trzeciej, która nie prowadzi przedsiębiorstwa wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1998 r., II UKN 391/98, dotychczas niepublikowany). Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 11 marca 2004 r. II UK 260/03 „Pracodawca i zakład, na którego terenie pracodawca wykonywał czynności zlecone umową, ponoszą odpowiedzialność solidarną za szkodę wyrządzoną pracownikowi poszkodowanemu w wypadku przy pracy, jeżeli oba te podmioty odpowiadają na podstawie art. 435 k.c.”. Dalej w uzasadnieniu ów S.N. pisze, że „W sprawie zachodzi więc możliwość przyjęcia odpowiedzialności za szkodę dwóch różnych podmiotów odpowiadających na zasadzie ryzyka, a skoro nie ma podstaw do wykazania, którego z tych podmiotów działalność była rzeczywistą przyczyną powstania szkody, to obydwa te podmioty odpowiadają na podstawie art. 441 k.c. solidarnie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1985 r., IV CR 202/85, niepublikowany). Wynagrodzenie szkody znajdujące ustawową podstawę odpowiedzialności solidarnej, podlega regułom art. 366 i następnych k.c.. Poszkodowany może, według własnego wyboru, żądać spełnienia całości lub części świadczenia od wszystkich odpowiedzialnych wobec niego łącznie lub od każdego z osobna, a zaspokojenie przez jednego zwalania pozostałych. Pomijając ułatwienie egzekucji odszkodowania, ustalenie odpowiedzialności solidarnej ma dla wierzyciela to podstawowe znaczenie, że odpowiedzialny solidarnie za wyrządzoną mu szkodę nie może wobec niego podnosić zarzutu przyczynienia się do szkody współdłużnika solidarnego”. Wyrok S.N. z 18 października 1982 r., I CR 160/82, OSPiKA 1985, nr 12, poz. 224, wedle którego: "Ustalenie i przypisanie winy osobie trzeciej, której działanie miało być wyłączną - w rozumieniu art. 435 § 1 k.c. - przyczyną powstania szkody, związane jest zawsze z konkretnie oznaczonym podmiotem. Niezidentyfikowanie tego podmiotu jest równoznaczne z upadkiem wskazanej przesłanki egzoneracyjnej. Anonimowość sprawcy nie pozwala bowiem na wyłączenie go z kręgu osób, za zachowanie których odpowiedzialność ponosi prowadzący zakład (art. 429 i 430 k.c.), a także spośród kręgu osób korzystających z ustawowego unormowania nieodpowiedzialności, skoro nie można ich w ogóle (w znaczeniu subiektywnym) obarczyć winą (art. 426 i nast. k.c.)". Wyrok S.N. z dnia 8 listopada 1988 r., II CR 315/88, OSP 1990/4 poz. 217 „Wyłączenie odpowiedzialności przedsiębiorstwa z uwagi na przewidzianą w art. 435 k.c. wyłączną winę osoby trzeciej wymaga identyfikacji tej osoby”. Zgodnie z tezą wyroku S.N. z dnia 5 grudnia 1997 r. II UKN 381/97 „Odpowiedzialność za szkodę na osobie pracownika spowodowaną wypadkiem komunikacyjnym zaistniałym wskutek awarii samochodu zakładowego, którego stan techniczny podlegał kontroli zakładowych służb technicznych, obciąża pracodawcę na zasadzie ryzyka, przy uwzględnieniu stopnia przyczynienia się pracownika do powstania szkody”. Wyrok z dnia 21 maja 1997 r. II UKN 129/97 „Pracodawca nie odpowiada na zasadzie ryzyka (art. 436 § 1 w związku z art. 435 § 1 KC) za szkodę, która powstała wskutek wypadku w drodze z pracy, spowodowaną ruchem mechanicznego środka komunikacji prowadzonego przez pracownika i stanowiącego jego własność”, 3) odszkodowanie i zadośćuczynienie jeśli wypadek przy pracy jest zarówno wypadkiem komunikacyjnym; 4) odszkodowanie z ubezpieczeń grupowych, indywidualnych, dobrowolnych NNW za stwierdzony trwały uszczerbek na zdrowiu. Z ubezpieczeń NNW nigdy nie należy się żadne zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, a co do zasady tylko odszkodowania jako iloczyn trwałego uszczerbku na zdrowiu i sumy ubezpieczenia. Jednak OWU może zawierać zapisy, że oprócz odszkodowania za stwierdzony trwały uszczerbek na zdrowiu należy się również odszkodowanie za koszty leczenia i rehabilitacji. W przypadku likwidowania szkody osobowej z innych zdarzeń takich np. jak pobicie w którym poszkodowany na skutek przestępstwa poniosła śmierć albo doznała naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia określonych w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. to zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o państwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektórych przestępstw (tekst. jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1415 ze zm.) może być przyznana kompensata. Kompensata może być przyznana w kwocie pokrywającej wyłącznie: 1) utracone zarobki lub inne środki utrzymania, 2) koszty związane z leczenia i rehabilitacją, 3) koszty pogrzebu. Kompensata nie może przekroczyć 12 000 zł.. Zgodnie z art. 5 przedmiotowej ustawy kompensatę przyznaje się jedynie wówczas i w takiej wysokości, w jakiej osoba uprawniona nie może uzyskać pokrycia utraconych zarobków, innych środków utrzymania lub kosztów, o których mowa w art. 3 pkt 2 i 3, od sprawcy lub sprawców przestępstwa, z tytułu ubezpieczenia, ze środków pomocy społecznej albo z innego źródła lub tytułu, niezależnie od tego, czy sprawca lub sprawcy przestępstwa zostali wykryci, oskarżeni lub skazani. Zgodnie z tezą uchwały S.N. z dnia 22 lutego 1994 r. I PZP 1/94 „1. W razie śmierci pracodawcy prowadzącego działalność gospodarczą w oparciu o wpis w ewidencji takiej działalności, jego spadkobiercy wstępują w prawa i obowiązki pracodawcy w ramach stosunków pracy z pracownikami zatrudnionymi przez zmarłego. 2. Nie dotyczy to sytuacji, w której w skład spadku nie wchodzi zakład pracy i w wyniku dziedziczenia nie dochodzi do przejęcia zakładu pracy w całości lub części w rozumieniu art. 231 § 2 kodeksu pracy; w takim wypadku stosunki pracy wygasają”.